W 1650 roku arcybiskup Irlandii James Usher wykonał obliczenia, które zdawały się na nowo określać prawdziwy wiek Ziemi. Jak każdy w jego czasach Usher akceptował biblijną wersję stworzenia jako prawdziwą. Biblia nie podaje jednak dokładnych dat. Usher szukał więc wydarzenia ze Starego Testamentu, które odpowiadało znanym datom historycznym. Odnalazł to wydarzenie w drugiej Księdze Królewskiej, która dotyczyła śmierci króla Babilonu Nabuchodonozora w 562 p.n.e. Usher dodał pokolenia proroków i patriarchów, 139 „zrodzeń” Starego Testamentu pomiędzy Adamem i erą Nabuchodonozora i orzekł, że Świat powstał 22 października w roku 4004 p.n.e. o godzinie 18:00 w Sobotę. Chronologia arcybiskupa Ushera została uznana za świętość w zachodnim świecie dopóki nie zajrzeliśmy do innej księgi.

Większość warstw w ścianach Wielkiego Kanionu jest stworzona z drobnych osadów, które pochodzą z czasów gdy tę część świata pokrywało morze. W ciągu eonów osady zostały skompresowane w skałę przez ciężar kolejnych warstw, pozostawiając najstarszą warstwę na dole. Z obserwacji procesu formowania warstw skał w oceanach i jeziorach na całym świecie, wiemy, że są tworzone z różnymi prędkościami. Zwykle dzieje się to powoli, około 30 centymetrów na 1000 lat ale gdy następuje katastrofalna powódź może dziać się to znacznie szybciej. Wielu geologów próbowało wykorzystać tę metodę do wyliczenia wieku Ziemi, który oscylował między 3 milionami, a 15 miliardami lat.

Około miliona lat temu wielka asteroida uderzyła w mniejszą, zmieniając jej trajektorię, która zakończyła się z hukiem około 50.000 lat temu. Utworzyła krater w miejscu, który dziś znany jest jako Arizona. Duże bryły żelaza z asteroidy przetrwały nienaruszone. Gdybyśmy dowiedzieli się kiedy to żelazo powstało, poznalibyśmy wiek Układu Słonecznego, w tym Ziemi. Wybierzmy jakąkolwiek skałę. Niektóre atomy w tej skale mogą być radioaktywne co oznacza, że mogą nagle się zdezintegrować i stać się innymi pierwiastkami. Uran staje się torem. Zwykle zajmuje to kilka miliardów lat. Atom przechodzi jeszcze dziesięć jądrowych transmutacji, aż w końcu dochodzi do końca łańcucha rozkładu, stabilnego atomu ołowiu.

W XX wieku było wielkie przedsięwzięcie, aby zmierzyć czas, w którym radioaktywne pierwiastki zamieniają się w inne. Fizycy odkryli, że rozkład atomu każdego niestabilnego pierwiastka jest zawsze stały. Gdyby więc zbadano jaka część uranu w skale zamieniła się w ołów, odkrytoby ile czasu minęło od momentu stworzenia tej skały. Skały z okresu tworzenia Ziemi już nie istnieją ale zbadanie poziomu ołowiu w meteorycie z Arizony, którego poziom jest dokładnie taki sam jak w czasach formacji naszej planety było trafnym posunięciem.

Oto małe kryształy o nazwie cyrkonie. Wiemy, ile mają lat, ponieważ już określiliśmy wiek skał, z których pochodzą. Każda mała cyrkonia ma tylko parę małych cząstek uranu na milion i ten uran rozkłada się w jeszcze mniejsze cząstki ołowiu. Gdy młody student Clair Patterson próbował wyliczyć znikome ilości ołowiu w cyrkoniach, inny student, George Tilton, wyliczał, ile jest w nich uranu. Patterson musiał tylko wyliczyć zawartość ołowiu z równą dokładnością. Wyliczył sześć razy i zawsze wychodził ten sam rezultat, 3,2 części na jeden milion. Wyniki Tiltona zawsze były takie same, lecz wyniki Pattersona na zawartość ołowiu w tych samych cyrkoniach zawsze były inne. Dla Pattersona nie miało to sensu. Podejrzewał, że laboratorium było skażone poprzednimi eksperymentami z ołowiem. Postanowił więc wyczyścić laboratorium z ołowiu.

Patterson przez sześć lat uparcie szukał i eliminował kolejne źródła ołowiu, które zanieczyszczały jego laboratorium, aż w końcu zbudował od zera pierwsze na świecie pomieszczenie czyste. Zabrał z powrotem próbkę meteorytu z Arizony do Narodowego Laboratorium Argonne, gdzie najdokładniejszy spektrometr masowy na świecie właśnie zaczął działać. Spektrometr masowy używa magnesów oddzielających pierwiastki w próbce aby ilość każdego pierwiastka mogła zostać policzona. To była ostatnia część układanki. Dzięki wybudowaniu nowego laboratorium w końcu był w stanie obliczyć zawartość ołowiu i uranu w próbce oraz określić prawdziwy wiek Ziemi na cztery i pół miliarda lat.

Dla starożytnych Rzymian Saturn był Królem Bogów, synem nieba i ziemi, Bogiem Ołowiu. Kolumny pozostające po najstarszej świątyni na rzymskim forum ku czci Saturna sprzed 2,500 lat była też rzymskim skarbcem i biurem wagi i miary. Saturn miał też mroczną stronę, popełnił odrażający czyn przemocy wobec własnego ojca i pożarł własne dzieci. Nie można zaprzeczyć, że negatywne aspekty osobowości Saturna odpowiadają powszechnie znanym objawom zatrucia ołowiem. Rzymianie wydobywali około 80,000 ton ołowiu rocznie i używali go do wyrobu beczek i garnków, jako budulec łaźni lub do słodzenia wina. Niektórzy historycy uważają, że powszechne użycie ołowiu było jedną z głównych przyczyn osłabienia i upadku Cesarstwa Rzymskiego.

Na początku XX wieku producenci farb ołowiowych wykorzystali raczkujący przemysł reklamowy, aby przekonać konsumentów, że ołów nie szkodzi dzieciom. Oto jeden z wielu przykładów reklamy skierowanej do dzieci:

„Mały żołnierzyk ołowiany niegdyś rzekł do Holenderka:

-Znam to wielu, co ołów w sobie mają,

może przedstawię ci ich, żebyś na własne oczy ujrzał innych szczęśliwych

członków wspaniałej rodziny ołowiu?”

Dlaczego ołów jest tak trujący? Ponieważ w naszym ciele podszywa się pod inne metale jak cynk i żelazo, metali, których potrzebujemy do rozwoju. Enzymy w komórkach są oszukiwane przez ołów, który nie potrafi spełnić ważnych potrzeb komórek. Blokuje neuroprzekaźniki czyli sieć komunikacji między komórkami. Zakłóca funkcjonowanie molekularnym receptorom obniżając pamięć i zdolności do nauki. To szczególnie szkodliwe dla dzieci lecz zatrucie ołowiem nie okazuje łaski nikomu.

Produkcja ołowiu wskoczyła na wyższy bieg w latach 1920, gdy chemik Thomas Midgley i wynalazca Charles Kettering z General Motors odkryli, że czteroetylek ołowiu może byś sprzedawany jako środek przeciwstukowy do benzyny i stworzyli firmę o nazwie Ethyl Corporation. Inwestorzy wyliczyli, że mogą sprzedać 60 milionów ton paliwa na rok. Problem był taki, że część robotników, którzy obrabiali go w fabrykach w Delaware i New Jersey, zaczynała popadać w szaleństwo. Mieli halucynacje, skakali przez okna, umierali z krzykiem. Przez dekady nikt nie kwestionował wątpliwych zalet ołowiu, dopóki Clair Patterson nie wyruszył na poszukiwanie wieku Ziemi. Badacz ten jako pierwszy zrozumiał, że duża zawartość ołowiu na powierzchni nie jest naturalna i bierze się z obecności ołowiu w benzynie.

Badania zabrały Pattersona na daleką północ Grenlandii, odległe południe Antarktydy i do rzek, gór i dolin pomiędzy. Ekipa wykopała szyb w głębiny lodu Antarktydy. Odzyskanie śniegu sprzed trzech wieków było jak podróż w czasie, ponieważ spadł jeszcze przed początkiem rewolucji przemysłowej. Po czterech tygodniach zbierania próbek lodu, Patterson był gotów wrócić do swojego laboratorium. Odkrył, że ilość ołowiu w śniegu sprzed setek lat była równie niska co w morzu. Nieważne, gdzie szukał, nieważne, jak mocno cofał się w czasie, rezultaty zawsze mówiły to samo. Naturalne poziomy ołowiu w wodzie i powietrzu w przeszłości były o wiele niższe. Przez tysiące lat było wiadomym, że ołów powoduje uszkodzenia mózgu, hamowanie rozwoju, agresywne zachowanie a nawet śmierć. Patterson przez 20 lat walczył z lobby ołowiowym, aż w końcu ten szkodliwy pierwiastek został całkowicie wykluczony z produktów konsumenckich. Człowiek, który wyliczył wiek Ziemi, był też odpowiedzialny za jedno z największych zwycięstw dla zdrowia publicznego w XX wieku. W ciągu paru lat średni poziom ołowiu w krwi dzieci spadł o 75%. Obecnie opinia medyczna jest jednomyślna. Nie ma czegoś takiego jak nietoksyczny poziom ołowiu w organizmie człowieka.